مهارتهای لازم در حل تعارض زناشویی با رویکردی متفاوت

طبیعی است به هر میزان که در مورد کسی بیشتر بدانیم، به همان اندازه ممکن است اختلاف نظر و تعارض بیشتری با او داشته باشیم. چون هر اندازه که آشنایی با افراد افزایش می یابد تفاوتهای فردی آنها که یک امر اجتناب ناپذیر است برای ما بیشتر آشکار می شوند. در امر ازدواج اطلاع از این مساله احساس نیاز به تغییراتی در سبک زندگی را که این تغییرات با اضطراب زیادی هم همرا است در ما پدید می آورد. صحبت کردن از وجود اختلاف در مورد افرادی که ما هیج شناختی از آنها نداریم، زیاد معنی ندارد. این است که می گویند ازدواج علت اصلی طلاق است. اما وقتی ما به تفاوتهای فردی در تعبیر از مسائل و روابط مان، بها می دهیم منظور رها کردن جریان مسائل بخاطر تفاوت فردی و یا سلب مسوولیت در تغییر معقول و انعطاف پذیری از افراد در جریان زندگی نیست، بلکه هدف درک سهم تفاوتهای فردی در پدیدآیی مسایل است.

آنچه که لازم است زوجین در موردش بینش داشته باشند تمایز قایل شدن بین دو اصطلاح اختلاف نظر (بخاطر تفاوت فردی) و عدم تفاهم است. زیرا اختلاف نظر و عقیده در روابط انسانی امری طبیعی است و اصلا به معنی عدم تفاهم نیست. آیا میتوانیم فردیت یک نفر را از ایشان بگیریم و او را همزاد خود تصور کنیم و قائل به تفاوت فردی نباشیم؟ آیا به فرض وقوع این امر که شدنی هم نیست آن فرد دچار سردرگمی در هویت فردی و آشفتگی بیشتر در روابط نخواهد شد؟ فردیت یک فرد در بستر محیط و ارث و در تعامل با فاکتورهای بسیار و بصورت انحصاری شکل گرفته و نمایان شده است، آنچه مهم است ایجاد تعادل بین هویت فردی و هویت جمعی و به عبارتی بین من و ما بودن و بین استقلال و وابستگی می باشد.
با درنظر گرفتن مساله تفاوت فردی افراد و طبیعی بودن اختلاف دیدگاه،عقیده و ارزشها، آنچه در روابط زوجین مهم و اساسی است، تبدیل نکردن این اختلافات به تعارض و نیز حل تعارض در مراحل اولیه آن و اجازه ندادن به ادامه رشد تعارض و تبدیل شدن آن به مساله و یا بحران می باشد. لازم است بستر روابط زناشویی به گونه ای باشد که فرصت و شرایط کافی برای مبادله آزادانه وقایع روزانه و نیز بیان و ابراز عقاید و احساسات مهیا باشد. و در مرحله ای که نیازی به تصمیم گیری لازم باشد تعلل صورت نگیرد. و قبل از اینکه مساله ای ایجاد گردد،مساله حل شود. یعنی مسائل قبل از آنکه به سطح مساله برسند به تدبیر گذاشته شوند.

حال اگر اختلافات تا سطح مساله شدن رشد پیدا کردند، باید با تصمیم گیری به موقع و به روش حل مساله اصولی با استفاده از مهارتهایی که در زمینه حل مساله کسب نموده ایم، اجازه ندهیم مساله با امید به گذر زمان به سطح بحران برسد. بعبارتی نباید از تعارض ترسید و یا آن را انکار نمود بلکه باید با اطلاع از اینکه هر مساله ای هم ارزش مشاجره و بحث را ندارد با تعارضات زناشویی روبرو شد و آنها را حل نمود. اما نه با راه حل های فوری که بعلت کشف نشدن نگرانیهای واقعی و اتخاذ آن راه حل ها بخاطر فشار زمانی اجتناب از تعارض، بسیار آسیب زا هستند و تعارض را بیشتر میکنند.
پیش زمینه حل مساله و حتی مهمتر از خود حل مساله، درک دیگری است که برای حفظ احترام و پیوند نیز ضروری می باشد. مساله مهم برای ارتقائ رضایت زوجین این است که با وجود بسیاری از مشکلات خوب حل نشده، رابطه خوبی با هم داشته باشند. درست است که مسائل در هر صورت باید اظهار گردند اما برخی مسائل وجود دارند که به آسانی قابل حل نیستند ( مثل تفاوت شخصیتی). در این موارد با درک همدلانه و متقابل و نیز پذیرش، راه برای تفاهم بیشتر و انعطاف پذیری در روابط هموار می گردد. درک متقابل یعنی فراهم کردن یک زمینه که دو نفر بدون قضاوت و ترس از طرد، بطور صریح و شفاف احساسات همدیگر را بیان یا گوش کنند. و در آن حین متمرکز بر حل کردن احساسات نباشند چون احساسات جزئی از ما هستند و اگر در یک ساختار ایمن و بصورت فعال، متقابل و بدون فیلتر به همدیگر گوش کنیم، آنها نیازی به حل شدن ندارند. ما نباید به دنبال سرکوب احساسات خود و همسر خود باشیم، چرا که سرکوب احساسات منفی از رشد احساسات مثبت جلوگیری بعمل می آورند. در هر صورت احساس چه مثبت و یا منفی احساس است آن چیزی که متضاد احساس است بی تفاوتی نام دارد. و این بی تفاوتی است که باید برای حل شدن آن دست به عمل شد. عشق و نفرت بر روی یک پیوستار، متغیر و تابع شرایط هستند و آن چیزی که متضاد این دو و آسیب زا می باشد، رسیدن به بی تفاوتی و بی احساسی و به عبارتی کناره گیری عاطفی است.